Ik ga op reis en ik neem mee..

‘I’m so hungry, I’m so cold’, was wel een beetje de basisvocabulaire van de afgelopen twee dagen. Twee dagen in 70 centimeter diepe sneeuw in een zelfgemaakt kamp met huisjes van sneeuw en ijs. Het is dat ik foto’s heb gemaakt, anders zou ik het zelf haast niet eens geloven. We begonnen gisteren (dinsdag) om negen uur ’s ochtends op school met het inpakken van de auto’s. Daar voor zat een halve week aan voorbereiding: route plannen, doelen opstellen, bedenken wat we gaan eten en dit allemaal maken, kopen en samen met je slaapzak in een backpack proberen te proppen. Oh en dan moet je ook nog met vier personen een tent (lavo) over je backpack verdelen, een zogenaamde primus meeslepen(een brander op benzine) en een extra set kleren is ook altijd goed. Vergeet daarbij je EHBO-kit niet (essentieel) en iets om eten in te maken en bestek om je eten mee te eten. En water, veel water. Bedenk dan dat je jezelf met dat alles op smalle ski’s gaat vervoeren in die diepe sneeuw en iedereen in Nederland zou je voor gek verklaren. Hier is langlaufen echter net zo iets als fietsen in Nederland, op zaterdag of zondag, samen met je hond. En aangezien wij het Noorse ‘friluftsliv’ willen leren, moesten wij ook aan de bak.

Geloof me: zolang je warm blijft is het leuk. Krijg je het koud of wordt je nat (en daarna koud), dan is het snel gedaan met de pret. Maar los van dat was het een geweldige ervaring. We bouwden zogenaamde ‘snow bells’. Dit betekent dat je je bagage op een hoop gooit (haal de belangrijke dingen er uit, leermoment) en er sneeuw over heen gaat gooien. Voor vier mensen betekent dat een diameter van vier meter en een hoogte van 1.80m. Dat kost je dus zo’n twee en een half (!) uur aan sneeuw op een hoop gooien en dan nog minstens een uur om er een huisje van te maken. Je moet er wat voor over hebben zullen we maar zeggen. De tent was er als back up, maar gelukkig konden we in onze eigen gemaakte snow bell slapen, weer een ervaring rijker, niet voor niks sneeuw geschept. Ik snap nu waar de -15 slaapzak goed voor was, want koud wil je het ’s nachts al helemaal niet hebben als je de hele dag in de sneeuw bezig bent. Als de zon onder gaat (rond vier uur is ie echt wel weg) dan wordt het héél snel héél veel kouder (en donker, heel donker). Dan ben je blij met al je merino wol en de gaiters (een soort van waterdicht beenwarmers, heel efficiënt in het droog houden van je sokken) die je warm houden. We maakten een bescheiden vuurtje en ervaarden toen hoe snel wij als groepje waren geweest die dag. Omdat je zo’n 30 meter van elkaar vandaan zit en in drie groepjes bent verdeeld, krijg je door het harde werken niet zo heel veel mee van de rest. Maar dan blijkt maar weer: het is geen wedstrijd, je moet als hele groep klaar zijn voor de nacht en zorgen dat iedereen kan eten en drinken. Nooit aan gedacht, dus het is maar goed dat we hier nog even zitten.

Op dag twee maakten we een korte trip, waarbij je als leiders nog beter merkt hoe lastig het kan zijn om een groep bij elkaar te houden. We worden hierin qua leermoment in eerste instantie heel erg losgelaten, dan geobserveerd en waar nodig gecorrigeerd door onze twee begeleiders Knut en Gaute. Het is niet echt wat we gewend zijn, maar wel heel leerzaam.

We leerden dus een heleboel over groepsdynamiek en het bij elkaar houden van je groep. Niet alleen op de ski’s, maar ook als mensen door tegenslag niet op tijd klaar kunnen zijn op het afgesproken tijdstip. Want in de kou wil je niet wachten. Gelukkig was het niet alleen maar negatief. Ik heb nog pijn in mijn wangen en buikspieren van het lachen, omdat het met die groep dus steeds beter gaat. We leren elkaar wat beter kennen en weten waar we goed in zijn en in welk tempo we gaan. Het is misschien niet altijd makkelijk om je aan te passen aan dat andere tempo, maar in deze weersomstandigheden kan het van levensbelang zijn. Automatisch houd je elkaar veel beter in de gaten, om onder andere onderkoeling en lichte en zware verwondingen (zoveel mogelijk) te voorkomen.

Tijdens het opruimen hadden we dat groepsgevoel al steeds meer onder de knie. We checkten bij elkaar hoe het ging en waren zowaar allemaal tegelijk klaar. Toen kregen we nog een stoomcursus lavo inpakken van Gaute en was het alweer voorbij. Op de terugweg, in het busje, was het heerlijk stil, omdat iedereen zijn indrukken aan het verwerken was en we misschien ook wel even genoeg hadden gepraat. Terug op school ging de knop weer even om en zijn we zelfs nog gewoon naar huis gewandeld, ooit word ik nog sportief, het moet niet gekker worden.
Nu hangt onze lavo te drogen in de badkamer, de slaapzakken in de woonkamer en ons wasrek ligt vol met handschoenen, gaiters en buff’s. Onze spullen zijn nat, onze spieren doen pijn, onze ogen vallen dicht, maar wat was het mooi en wat zou ik het jullie beter willen laten beleven.