Here comes the sun..

Na een lange radiostilte begint het hier dan eindelijk ook lente te worden. We bevriezen niet meer tijdens de nachten buiten, kunnen weer minder dan 3 lagen aan tijdens het wandelen, gebruiken af en toe een zonnebril en zitten op het balkon bij 5 graden boven nul. Langzaam gaan we van langlaufen over in activiteiten zoals klimmen op de klimwand (hallo bibberende armspieren) en na de vakantie gaan we eindelijk kanoën. De winter is nog niet helemaal voorbij, maar de grond wordt langzaam weer zichtbaar. Grote machines die de kiezels er eerst hebben neergelegd halen ze nu weer weg (ze strooien hier geen zout, maar zand en kiezelstenen, vinden je schoenen een stuk leuker). Als je ’s ochtends wakker wordt in je slaapzak hoor je de vogels weer en is het licht, je spullen zijn wat minder bevroren dan normaal en je neus zit er dit keer nog wel aan.

We hebben onze ‘student practice’ afgesloten met een laatste tocht met onze 15-jarige studenten, waarbij we zelf een keer geen vuur hoefden te maken en de sneeuw ver te zoeken was (hiep hoi). Het is heel interessant om te zien hoe ervaren sommige 15 jarigen zijn in het maken van vuur, het opzetten van een comfortabel kamp en het maken van lekker eten op een kampvuur. Dat kon ik niet toen ik 15 was!

Ondanks dat ik blij ben dat ik mijn wollen legging vaker thuis kan laten, dan aan doe, ga ik de sneeuw wel missen. Het ijs mag van mij wegblijven, daar ben ik niet meer van gaan houden, iedere keer als mijn blauwe plek op mijn billen weg was, viel ik weer. Langlaufen in het weekend is geen optie meer, dus probeer ik dat maar een beetje te vervangen met hardlopen (ja, je leest het echt goed).

We hebben ondertussen ook contact gemaakt met Noorse studenten, maar we hebben ze op zaterdagen helaas nog steeds niet aan het dansen gekregen. Je begint mensen te herkennen als je door de stad loopt en ons wereldje wordt ietsjes groter dan dezelfde 11 mensen. Toch vind ik het helemaal niet erg om deze 5 maanden met deze mensen opgescheept te zitten, want ik zo’n korte tijd maak je hele intense vriendschappen. De unieke ervaringen van de extreme condities tijdens onze ‘trips’, maakt dat je elkaar op je beste en slechtste punt leert kennen. Dat is inclusief ochtendhumeur, stinkvoeten, snurken, mentale instortingen, heimwee en dagelijkse irritaties, maar ook nachten onder de sterren, uren bij het kampvuur, het delen van ‘skills’, het motiveren als je op je laagste punt zit en heel veel nieuwe kennis en openbaringen. Nog dagelijks lachen we om taalbarrières en woorden die je soms maar beter in je eigen taal kunt zeggen, omdat je elkaar dan wél begrijpt.
Over twee weken beginnen we aan onze laatste ‘winter trip’, 4 dagen en drie nachten naar de bergen, onder andere om te gaan ijsvissen. We kijken er allemaal weer heel erg naar uit, al zit onze laatste reis nog wel goed in het geheugen. -20 in de nacht en ijskoude wind overdag is niet iets wat je heel snel vergeet. Tel daarbij op dat we de halve dag in de sneeuw lagen om ons onderkomen voor de nacht uit een sneeuwberg te graven (ja, alweer, ik weet soms ook niet waarom ik hier ook alweer aan begonnen was) en dan worden je grenzen wel getest. Dat we de laatste dag eerder vertrokken was toen dan ook absoluut geen straf. Hopelijk wordt deze laatste een reisje om nooit meer te vergeten om andere redenen. Meer avonden rond het kampvuur, werkende gasbranders, warme voeten en handen, slapen in een tent, ijsvissen en goede groepsdynamiek.

Daarna wordt het tijd voor een korte ‘spring break’, waarin we allemaal ons eigen plan gaan trekken en sommige dingen samen gaan doen. Om daarna weer klaar te zijn voor het echte lenteprogramma.