Kriebels in je buik

Dit wordt weer zo’n verhaal waarvan ik eigenlijk niet weet hoe en waar ik moet beginnen, maar waarvan ik het toch wil proberen te delen. Dan moet je zelf maar even kijken of je tijd hebt voor 1000 woorden!

Afgelopen weekend spendeerden we met de helft van de groep in en rond Trondheim, boven in Noorwegen. Van tevoren was er een ‘plan’, waar wel tig keer van is afgeweken, maar het werd er iedere keer alleen maar beter op. Het begon al met de nachttrein van Hamar naar Trondheim, van zaterdag op zondag in zes uur van de ene locatie naar de andere. Een ervaring is het zeker, heb niet te hoge verwachtingen over het slaapgedeelte en dan komt het wel goed.

Ik sloot me rond acht uur ’s ochtends aan voor een ontbijt bij de andere zes (Ylaila, Dymphna, Wiesje, Honza, Juampe en Lubos(zeg: Lubòsch) als reismaatje en onze supergids) die nog een beetje hun kater aan het wegwerken waren. Ik had op vrijdag nog een les te geven aan Noorse stuenten, dus dat is mij dan weer bespaard gebleven. Voordat ik, de avond er voor, uit Elverum vertrok waren er allerlei wilde plannen over een zeven uur durende wandeltocht met backpack. Achteraf was dàt misschien weer een beetje hoog gegrepen, maar toen ik zaterdagavond op mijn telefoon keek, zag ik dat we in totaal toch wel acht uur hebben gelopen. De backpacks konden we die dag gelukkig in de auto van Lubos laten, wat er voor zorgde dat we het zo lang vol konden houden. We zagen de zon, drie bevroren meren, honderdduizen bomen, de stad vanaf een berg, kleine stroompjes met water en een aantal ijsplaten (van heel dichtbij, met de bloeduitstortingen om het te bewijzen). Ik denk dat we wel 100 keer tegen elkaar hebben gezegd ‘this is so NICE’, want woorden schieten soms gewoon tekort. Het is niet te omschrijven wat voor gevoel de natuur in Noorwegen je kan geven. Alles is zo ongerept en de sneeuw maakt het misschien nog wel mooier dan dat het al is. Kriebels in je buik van geluk komt wel heel erg in de buurt.

Om deze eerste kriebel in je buik-dag af te sluiten, sliepen we in een ‘studenterhytta’ en wij Nederlanders begrijpen dan wel dat dat een studentenhut is. Het was een soort jeugdherberg in het bos, waar je voor zo’n 6 euro de nacht kan doorbrengen in één van de drie kamers met (stapel)bedden. Naast onze groep waren er nog een heleboel Spanjaarden, een aantal Duitsers en iemand uit Azerbeidzjan. Zorg dan voor een sauna, gitaar, eten en bier en de perfecte afsluiter van de dag is gevormd. Als je je nog kan herinneren hoe schoolkamp was, dan is dat denk ik wat het meest in de buurt komt van het gevoel dat we hadden. Daarnaast hadden wij als blije schoolkinderen ook nog het geluk om het noorderlicht te zien, nog zo’n kriebel ervaring.

Na deze prachtige lange dag, besloten we te genieten van het bed waar we gebruik van konden maken. En omdat we wisten dat de volgende dag net zo lang zou worden, hebben we misschien zelfs wel een beetje uitgeslapen. ‘Breakfast at three’ omschreef de volgende dag dus aardig. We waren niet vooruit te branden en nog steeds alle indrukken aan het verwerken. Een kleine hike met een uitzicht waar je U tegen zegt kregen we nog voor elkaar. We besloten het verder rustig aan te doen en als enige doel het avondeten bij ‘the farm’ aan te houden. Deze boerderij bleek heel anders en minder groot dan ik van tevoren had gedacht, maar wat was ook dit weer mooi. We ontmoetten daar de meest open persoon die we tot nu toe zijn tegengekomen, Rune. Die in het bos rond Trondheim woont, in een (deels) eigen gebouwd huisje met zijn twee honden, twee (enorme) katten, visjes, kippen en hanen op zijn eigen kleine boerderij. En ja, het is net zo idyllisch als het klinkt, dus laat je fantasie de vrije loop.

Voordat hij ons in zijn huis verwelkomde hebben we, met de honden, gebruik gemaakt van het laatste uurtje daglicht, waarbij we gelijk ons (van tevoren bedachte) huis voor de nacht opzochten, een half open trekkershut aan de rand van één van de vele bevroren meren. Eenmaal terug bij Rune bleek dat hij het totaal geen probleem vond om ons allemaal in zijn huis te laten slapen, terwijl hij naar zijn werk was. Wat een geweldige man! Koken kon hij ook nog eens als de beste en ik heb zelfs in tijden weer vlees gegeten, van zijn eigen haan. Hij is op heel veel plekken in de wereld geweest en zat vol met verhalen over al onze landen en nationaliteiten en sprak zelfs een aardig woordje Nederlands, omdat hij vijf maanden in Utrecht heeft gestudeerd. Het was een avond waarbij ik mijn taak als wandelende Engels encyclopedie weer goed heb vervuld en zelf ook heel wat nieuwe dingen heb geleerd. Na al deze mooie verhalen moest Rune helaas aan het werk, maar sloegen wij het aanbod van een warme kamer natuurlijk niet af. Ondanks zijn kleine huis had hij bedden genoeg, maar we besloten geheel kinderfeestje-style onze matjes in de woonkamer neer te leggen en daar te ‘spoonen’. Die term hebben we ondertussen aardig geadopteerd, je wil wel als het koud is. Van slaap is niet heel veel gekomen, aangezien we om kwart voor vijf ’s ochtends moesten vertrekken om de trein te kunnen halen. Het was een weekend om nooit te vergeten en zulke indrukken verwerk je het beste door met elkaar te praten en te genieten van het moment.

De treinreis terug was er helaas weer één met weinig slaap, maar wel met mooie uitzichten. De hele maandag bevond zich daarna in een onwerkelijke wereld, om vervolgens ’s avonds plaats te maken voor de stress van het klaarmaken voor volgende trip: twee dagen op ski’s de sneeuw in voor school. Het is een gekkenhuis dat het allemaal kan in dit halfjaar, een gekkenhuis waar ik heel dankbaar voor ben.