Wat een avontuur

Vrijdag hebben we onze eerste echte deadline voor een ‘report’ over de geschiedenis van winter sporten in de Noordse landen. Lijkt me dus niet meer dan logisch dat ik dan nu tijd maak voor een blogje.
In de twee weken dat ik niet geschreven heb, is er niet zoveel spannends gebeurd. In onze ogen was het tenminste al niet meer zo spannend (kijk ons nou, echte avonturiers). We raken aan elkaar gewend en we (denken steeds beter te) weten hoe alles moet. We werden een beetje in het diepe gegooid, bij het ‘begeleiden’ van Amerikaanse studenten in een tweedaagse trip, maar leerzaam was het wel. Zij hadden, net als wij de eerste keer, totaal geen idee waar ze in verzeild zouden raken. Maar hé, het was niet op ski’s, we sliepen niet in de ‘snow bell’ en sowieso was er minder sneeuw dan de vorige keer. Wat valt er nog te klagen zou je zeggen.. Nou, genoeg kan ik je vertellen (zo had ik op een gegeven moment toch akelig natte sokken, foutje, bedankt), maar iedereen was een stuk blijer dan de vorige keer.

Het bijhouden van ons ‘field book’, is nog wel een uitdaging. Het is een soort klein dagboekje wat je bij je hebt op je trips en waar onder andere je persoonlijke doelen in staan. Daarnaast is het de bedoeling dat je je bevindingen tijdens (ik herhaal TIJDENS) de trip hierin opschrijft, maar probeer dat maar eens te doen met wanten aan. En het is dan misschien wel ‘if you sweat, you die’, maar ijskoude handen wil je ook absoluut niet. Om dat te voorkomen kun je dan wel weer een vuurtje bouwen, maar dat is ook niet zo makkelijk als het lijkt. Het lijkt dus namelijk heel makkelijk, maar het is iets met stapeltechnieken en droog hout en een beetje geduld. En je merkt dat je eigenlijk veel meer weet dan je van tevoren denkt, maar het liever door iemand anders laat doen. Dan ligt de verantwoordelijkheid niet bij jou als dat kampvuur niet wil starten of halverwege weer uitgaat. Maar aan de andere kant leer je het dan natuurlijk ook nooit en wordt je ook nooit de tweede Bear Grylls (what’s in a name, die gozer heet ook maar gewoon Edward).

Onze derde tocht staat al weer op de planning voor volgende week. We gaan dit keer twee nachten buiten slapen, iets waar we binnen de groep verschillende meningen over hebben. Persoonlijk kijk ik er wel naar uit, maar de spierpijn en algehele vermoeidheid die je na één dag al hebt wordt nog wel een uitdaging. Gelukkig zijn er mensen met een beter ochtendhumeur dan dat van mij in de groep, dus er is hoop. Dan zorg ik wel voor dat vuur deze keer.